Σε τι εγωιστική καθημερινότητα ζούμε. Ένα συνεχές κυνήγι επιβίωσης, προβολής, επιβολής που αλλοιώνει τη φύση μας και δημιουργεί τεχνητές ανάγκες, που μας αποπροσανατολίζουν από τα απλά και όμορφα. Δεν υπάρχει χρόνος για δεύτερες σκέψεις, δεν υπάρχει χρόνος για να κάτσει κάποιος και να εκτιμήσει το δώρο της ζωής, τη σημασία που έχει η ύπαρξη κάποιων ανθρώπων γύρω μας, ή τα μαθήματα που παίρνει ο καθένας μας μέσα από τα βιώματά του. Η κατασκευασμένη απαιτητική καθημερινότητά μας δεν αφήνει περιθώρια να είμαστε ευγνώμων. Όμως θα μπορούσε να φέρει τεράστια αλλαγή εάν παρασυρθούμε και δούμε μέσα από τα μάτια της ψυχής και όχι της λογικής. Εάν λειτουργήσουμε ως όντα με συναίσθημα και όχι σαν προγραμματισμένες κούκλες που καταλήγουν σκονισμένες σε μια ντουλάπα όταν πλέον δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα γιατί ποτέ δεν εκτίμησαν τι έλαβαν, και πάντα φοβόντουσαν να δώσουν. Εάν αποφασίσουμε να βγούμε από την ευκολία που προσφέρει ο εγκλεισμός μας στη μικρή μας αυλή.
Στις μεγάλες δυσκολίες, συνήθως αρχίζουμε να εκτιμάμε τα μικρά και μέχρι τότε ασήμαντα. Γιατί όμως πρέπει πρώτα να παρασυρθούμε από έναν ανεμοστρόβιλο για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε την όμορφη στιγμή της άπνοιας , όπου όλα μοιάζουν να έχουν σταματήσει για να ποζάρουν στο φακό της φύσης; Ευγνωμοσύνη, αυτό λείπει από τη ζωή μας, και για αυτό ποτέ δεν ικανοποιούμαστε. Ευγνωμοσύνη για τις ηλιόλουστες μέρες, για τις ξένοιαστες στιγμές δίπλα στη θάλασσα, γιατί την τύχη να βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν, για το μπουμπούκι που μόλις έσκασε στη γλάστρα, για την αίσθηση να πατάς την βρεγμένη άμμο, για το ότι αισθανόμαστε και άρα είμαστε ζωντανοί….
Και άλλα τόσα πολλά που η θορυβώδης και δύσκολη καθημερινότητα μας κάνει να τα προσπερνάμε, να τα αγνοούμε, να τα θεωρούμε σκηνές για μυθιστορήματα και για αιώνιους ρομαντικούς. Και για αυτό μαζί έχουμε ξεχάσει να λέμε και ευχαριστώ, γιατί το θεωρούμε δεδομένο όπως και το να πει κάποιος σε αγαπώ στον άνθρωπο του, με τι λογική ότι το γνωρίζει ήδη. Πόσο λάθος αντίληψη είναι αυτή, πόσες στιγμές μικρής ευτυχίας στερούμε από τη ζωή μας με αυτή την επιλογή, για να καταλήξουμε να αναρωτιόμαστε όταν πάλι είναι αργά «Γιατί δεν είπα ευχαριστώ, όταν ακόμα μπορούσα;» Τη ζωή πρέπει να την ζούμε μέρα, μέρα. Στις γκρίζες μέρες να αναζητάμε την κρυμμένη αχτίδα και να προσπαθούμε να πάρουμε ότι μπορούμε απο την αδύναμη ζέστη της που μετά βίας φτάνει στη γη, και στις ηλιόλουστες μέρες να μοιραζόμαστε με τους γύρω μας, στιγμιαία καρέ ευτυχίας .
Εκτιμήστε, αναγνωρίστε, κατανοήστε, ευχαριστήστε και όλα αυτά με κάποιο μαγικό τρόπο θα σας επιστραφούν!
