Τι είναι ο έρωτας; Γιατί ερωτευόμαστε κάποιον; Άλλοι ερωτεύονται μία μορφή, άλλοι ένα βλέμμα, άλλοι το χιούμορ και το πνεύμα.Άλλοι λένε, πως είναι «χημεία», οι πιο ρομαντικοί μιλούν για «αδελφές ψυχές». Τι είναι όμως στ’ αλήθεια ο έρωτας; Είναι σωματικός, είναι εγκεφαλικός, είναι και τα δύο; Είναι μήπως η προβολή των ονείρων μας για το «τέλειο ταίρι» πάνω σ’ έναν τυχαίο άνθρωπο, που συναντούμε στο δρόμο μας; Είναι η μοναξιά μας, που θέλουμε να ξεπεράσουμε; «Όσο μεγαλύτερη η πρότερη μοναξιά, τόσο μεγαλύτερος ο έρωτας»; Είναι μήπως η ανάγκη μας για έρωτα αυτόν καθ’ εαυτόν; Μία ζωτική ανάγκη, κάτι σαν το ένστικτο επιβίωσης; Μήπως χρειαζόμαστε τον έρωτα για να επιβιώσουμε; Όχι μόνο ως είδος, αλλά και ως μονάδες; Μήπως τέλος είμαστε ερωτευμένοι με τον έρωτα και το αντικείμενο του έρωτά μας δεν έχει σημασία; Ειλικρινά, δεν ξέρω.....
Τι πιο φυσικό, τι πιο απλό στη ζωή, από το να ερωτευτείς; Όση όμως δύναμη έχει ο έρωτας για να ανεβάσει κάποιον στον ουρανό, άλλη τόση δύναμη έχει για να τον ρίξει στον άδη. Η άποψη ότι όπου υπάρχει έρωτας, εκεί πρέπει να υπάρξουν και ολοκληρωμένες σχέσεις, δεν είναι κατ' ανάγκη σωστή. Η ουσία του έρωτα δεν είναι η ένωση δύο σωμάτων, αλλά η ένωση δύο ψυχών. Το πρώτο ζητούμενο λοιπόν είναι να γνωρίσουμε τον άλλο ως άνθρωπο, ως ψυχή που χαίρεται, που πονά, που οραματίζεται, που αγαπά. Αυτή η γνωριμία με το βαθύτερο κόσμο του άλλου απαιτεί και χρόνο, και την ικανότητα να υπερβαίνουμε τα εξωτερικά πράγματα ώστε να βλέπουμε τον άλλο άνθρωπο κατ' ευθείαν στην ψυχή. Όταν όμως η σωματική ένωση έρχεται "με τον πρώτο ενθουσιασμό", τότε χάνεται η όρεξή μας για να γνωρίσουμε σε βάθος τον άλλο και οι δυνατότητες της σχέσης περιορίζονται. Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν να τα δίνουμε όλα από την αρχή. Αν η σχέση είναι καλή, και προχωρά με αυθεντικότητα και αμοιβαία αφοσίωση, θα έλθει και η ώρα της ωρίμανσης και ολοκλήρωσής της.
Ένας εχθρός του έρωτα, είναι η λεγόμενη "συνήθεια". Όταν είμαστε με κάποιο άνθρωπο για αρκετό καιρό, υπάρχει η τάση να μη δίνουμε πια τον καλύτερό μας εαυτό όταν είμαστε μαζί του. Εκνευριζόμαστε εύκολα, γινόμαστε επικριτικοί, καβγαδίζουμε, και χάνουμε την προθυμία να κάνουμε πράγματα για χάρη του συντρόφου μας. Τι πάθαμε; Απλά, ο χρόνος μας έχει δείξει τις αδυναμίες και τα ελαττώματα του άλλου ανθρώπου, που πιθανότατα δεν προσέξαμε στην αρχή της γνωριμίας μας. Εδώ είναι και η μεγάλη πρόκληση για μια σχέση. Θα αντιμετωπίσουμε το άλλο πρόσωπο ώριμα, με υπομονή και πραγματική αγάπη, ή θα αφεθούμε να μας απογοητεύσει το γεγονός ότι ο άλλος είναι "άνθρωπος", και όχι "άγγελος" όπως στην αρχή πιστέψαμε; Αν μπορέσουμε να υπερβούμε αυτό το εμπόδιο, αν δηλαδή αποδεχθούμε τον άλλο με τα καλά και τα κακά του, χωρίς παράπονα και απαιτήσεις, τότε ο έρωτας μας θα αναζωπυρωθεί και μάλιστα με τέτοια ισχύ που να παραμένει ζωντανός πολλά χρόνια αργότερα.
